Monique

27 januari 1973 — 05 mei 2013

Get Attachment Aspx 1

Monique is nooit mee geweest met een van de FOK kampen. Toch kenden we haar goed. Ze heeft heel lang in het ziekenhuis gelegen, eerst in Tilburg en later in Utrecht omdat ze op een longtransplantatie wachtte. In die periode heeft ze van FOK een laptop ter beschikking gekregen.

Monique was ondanks haar eigen zorgen heel erg begaan met de mensen om haar heen. We zullen haar missen.

We wensen haar ouders en familie, maar ook haar ‘FOK/CF familie’ heel veel sterkte met dit verlies.

op de kaart stond de volgende tekst:

Je was een rots in de branding
en koerste recht door zee.
Je trotseerde storm en golven
aleen….  je had de wind niet mee.

Op www.cfcafe.nl is een condoleace register geopend:

http://cfcafe.nl/condoleance.asp?uid=1250 (Alleen voor leden van het CF café.)

 

Op het afscheid heeft Remke gesproken:

Remke-en-Mo.jpg#asset:767


Lieve Mo,

Hier staan we dan… Op jouw afscheidsfeestje.. Ik wil iets vertellen over onze vriendschap., De meeste hier weten dat ik net zoals Mo CF heb en ik ben bijna 5 jaar geleden getransplanteerd. Toen ik getransplanteerd was ging dat natuurlijk als een lopend vuurtje door CF land heen. Zo leerde wij elkaar kennen.  Ik weet nog goed hoe onze eerste ontmoeting was.

Ik was met de klas op excursie in het Elisabeth ziekenhuis en jij lag daar in jouw kippenhok. We hadden alleen via de mail en onze blogs contact gehad en die dag gingen wij elkaar zien.

Bij binnenkomst gaf ik je gelijk een knuffel en een kus. Alsof we elkaar al jaren kende. We gingen een rondje rijden door het ziekenhuis met de rolstoel. We hebben vreselijk gelachen en ik geloof dat iedereen ons wel kende na die dag. Het voelde gelijk al vertrouwd toen ik je zag…

Na onze eerste ontmoeting volgde er al snel meer. Die ene keer dat we samen een borreltje gingen drinken in de Boekanier. We namen een PICO. Een shotje. Achter de bar stonden de medewerkers in een shirt die wij wel heel leuk vonden! We vroegen of we niet zo’n shirt konden krijgen. Nee was het antwoord. Jammer vonden wij. Mo kwam op het idee om dan de shotglaasjes maar mee te nemen, die waren tenslotte zo lief klein.. Nee dat doe ik echt niet hoor.. zei ik.. nog maar een keer naar dat shirt vragen. Wederom weer een nee. We gingen naar huis want we waren moe. Stiekem sneakten we de glaasjes mee naar buiten.. Onderweg in Mo haar auto vertelde ik haar dat ik bezig was met lessen maar niet had afgemaakt wegens de transplantatie.. Mo zegt.. kun je rijden dan? Mwa bietje zei ik. Mo zei ok dan ga je rijden.. Whaah wat? Nou zo gezegd zo gedaan en vol trots reed ik zelf naar mijn huisje toe. Met een glaasje op en zonder rijbewijs..

Foto’s maken was ook een van jouw hobby’s, je ging niet op pad zonder jouw camera. Zoals die ene keer dat we samen in jou auto zaten. Dit keer jijzelf achter het stuur. We reden over de brug richting Westpoint en je riep tegen me pak het stuur over!!. je greep naar je camera en schoot weer een paar plaatjes.. zag iets en moest het dan ook vastleggen..

We hebben samen veel mooie, verdrietige, grappige en bijzondere momenten meegemaakt. Ik voelde me altijd veilig bij jou… kwam bij jou schuilen als ik bang was. Ook kon ik alles tegen je vertellen,. Niets was te gek of raar om over te praten. Ik weet dat je me ook beschermde.. Je zei dan altijd je bent m’n kind. Ik kan nog veel meer vertellen over wat we hebben meegemaakt samen maar dan ben ik nog wel een tijdje bezig, Wat ik vooral wil zeggen is dat ik je ontzettend ga missen…

Bedankt lieve schat dat je mijn vriendin was…


momo.jpg#asset:766

 

Veronica vertelde:

Lieve Mo,

Op een 5 mei tijdens bevrijdingspop in Haarlem ontstond onze bijzondere vriendschap op een spectaculaire manier:

Met een knetterende ruzie belande we in een politiebusje om te schuilen voor de regen terwijl 2 agenten op de fiets op zoek gingen naar de auto waarmee je naar huis moest.

Die politiemensen snapte er niets van; hoe kon ik nou zo boos doen tegen zo’n zielepietje in een rolstoel met een zuurstof slangetje, terwijl ze zich direct realiseerde dat jij een wijf met ballen was waar niet viel mee te sollen.

Dit was een speciale basis; 2 eigenwijze vrouwen die geen blad voor de mond namen.

En zo is het altijd gebleven; recht voor zijn raap zeggen waar het op staat.

Van ruzie is het gelukkig nooit meer gekomen, maar wel wederzijds respect waarin oprechtheid en directheid altijd voorop stonden.

Er is geen onderwerp voorbij gekomen wat niet bespreekbaar was, tussen ons.

We hebben serieuze gesprekken gevoerd, ook over dit moment waarvoor we nu hier zijn.

Maar de toon was meestal lol en gezelligheid vaak tijdens lekker eten.

Zo kijk ik met een ‘big smile’ terug naar ons logeerpartijtje in het UMC; Spaanse Tapa’s prosecco en daarna knus samen naar Bridget Jones diary kijken om daarna met oordopjes, en een theedoek over mijn hoofd, bij jou op de kamer te gaan slapen.

Of de vele restaurant uitjes, waar vaak sushi centraal stond.

Ook de kabouter Sushi die ik voor je had gemaakt toen je door Bell moeilijk kon eten brengt gezellige herinneringen terug,vooral die Movicolon cocktail met versiering vond je gaaf.

En dan de bijzondere uitjes en belevingen die ik, met Stichting FOK en Stichting 112, voor je heb mogen regelen, geven mij een warm gevoel, met als hoogte punt de Limousine rit naar dat Chique restaurant ‘de Hoefslag’ met je woehoe-man.

Wat ben ik blij dat je woehoe-man de laatste fase van je leven op je pad is gekomen.

En je ouders die dag en nacht paraat stonden.

Dan is er nog een grote vriendenclub, Daniel en Serge die steun hebben getoond en je ook door dik en dun hebben gewaardeerd als leuke gezellige vriendin; Stoer dapper wijf met ballen. Daar zijn we allemaal trots op.

Helaas heeft CF ook jouw lichaam afgebroken, maar je spirit niet!!!!

En daar sluit ik mee af. Vaarwel Mo

 

IMG_0112.jpg#asset:765

 

Hans heeft het volgende aan de ouders van Monique geschreven:

Lieve familie, vrienden en bekenden van Monique,

Een ieder van jullie heeft op zijn manier een heel klein en soms een heel groot stukje van het leven van Monique meegemaakt en zoals we hier nu samen zijn is het grootste deel van Monique haar leven hier wel aanwezig en vertegenwoordigd.

Ik wilde jullie iets vertellen over Monique en een van haar haar grootste passies: “relaties”.

Als je bij Monique op bezoek was, was dit altijd wel haar  favoriete onderwerp en alhoewel ik zelf geen vrouw ben was het onderwerp beslist nooit saai, zeker niet zoals Monique erover vertelde.

Monique was wat betreft het onderwerp “relaties” altijd zeer uitgesproken in haar mening en heeft in haar veels te korte leven best wel heel wat mee gemaakt maar er is een dierbare die altijd boven alles en iedereen heeft uitgestoken, daarbij wil ik niemand te kort doen van al haar andere geliefden maar deze relatie is absoluut de “love of her life” is geweest.

Jullie raden het al, dat is TIJGER.

Monique zonder Tijger is niet echt goed voor te stellen, het was een onafscheidelijke twee eenheid. Tijger was haar beste kameraadje, haar knuffel, haar hoofdkussen, haar graafmachine  (Tijger heeft menig plantsoen een stevige opknapbeurt gegeven) en haar partner die altijd naar haar luisterde (een belangrijke eigenschap van een goede partner), nooit wat terug zei (een bijna onmogelijke eis te stellen aan elke andere partner) en die het altijd met haar eens was (dat laatste doet natuurlijk de deur dicht).

Haar teckel heeft op zijn beurt met Monique ook ongelooflijk veel meegemaakt.

Monique was naast CF patiënte ook Nederlands kampioen “in het ziekenhuis liggen” en ik heb geruchten gehoord dat men in het St. Elisabeth Ziekenhuis voornemens is een complete afdeling om te dopen in “het Kippenhok”. Dit moet jullie toch allemaal bekend in de oren klinken.

Tijger werd dan steevast ondergebracht bij haar ouders, de overbuurvrouw van haar ouders en ze heeft ook nog eens ruim 8 maanden in Rotterdam gelogeerd bij Hans en Julia.

Je kon aan de omvang en het gewicht van Tijger altijd precies aflezen waar deze nu weer was geweest. Was hij aan de overkant geweest dan was hij gezellig dik als een hoepel, kwam hij bij Hans en Julia dan werd hij na acht maanden weer in fabrieksinstellingen weer thuis afgeleverd, het was net het weermannetje.

Toppunten voor mij zijn wel geweest de bezoeken van Tijger aan het UMC in Utrecht met haar ouders en met mij en Tijger in een Albert Heijn tas met z’n koppie parmantig over de rand stekend in een ziekenhuis waar honden absoluut niet zijn toegestaan maar in de praktijk gelukkig oogluikend werden toegestaan. Wie kan zo’n grappige hond nu wat weigeren.

Ja, ik ben er van overtuigd dat Tijger een van de belangrijke redenen is geweest dat Monique met zo weinig lucht zo veel uit het leven heeft gehaald. Hij was er altijd voor haar en was altijd een bodemloze bron van troost en liefde.

De laatste weken van haar leven hier in de Laagstraat in Tilburg bewaakte Tijger voorbeeldig het vrouwtje met zijn vertederende koppie en enkel voor een altijd welkome versnapering wilde hij even zijn favoriete stekkie boven en achter het hoofd van Monique verlaten om vervolgens als de sodewiedeweerga weer naar zijn positie als bewaker van het fort terug te keren.

Iets totaal anders:

Ik heb de laatste dagen veel moeten nadenken over hoe het moet zijn om jarenlang voor hele lange aaneengesloten periodes van elk soms meer dan een jaar permanent in het ziekenhuis te moeten verblijven en wat dat uiteindelijk allemaal met je doet.

Ik ben zelf ooit eens voor een paar dagen voor iets onbenulligs een week opgenomen geweest en vond die week al tergend lang duren.

……en stel je dan eens voor, Monique heeft jarenlang maand na maand na maand vrijwel aan een stuk in het ziekenhuis gelegen, wachtend en wachtend op het moment dat zoals we nu inmiddels weten uiteindelijk nooit zou komen.

Een ieder die op bezoek bij haar kwam ging na afloop weer gezellig naar huis, zij bleef altijd alleen achter.

Wat doet dat met een mens, hoe houd je dat in godsnaam vol?

Het zegt heel veel over het karakter en de levenskracht van Monique dat ze dit kon en ook zolang heeft volgehouden.

Carpe Diem was het motto van Monique, pluk de dag, leef van moment naar moment en geniet van elk afzonderlijk

en individueel moment van klein, groot of opperste geluk met volle teugen.

Eten was een van haar favoriete bezigheden en ik denk dat bijna iedereen hier aanwezig wel een of meerdere keren eraan heeft moeten geloven om haar mee te nemen naar een van de vele bij haar favoriete restaurantjes.

Humor kon haar ook beslist niet ontzegd worden.

Soms bewust en soms onbewust was ze heel grappig.

Zo herinner ik me een keer dat Monique op bezoek was in Zeeland en heel graag eens naar Breskens wilde waar ze o.a. ook een tijdje gewoond heeft en heel gelukkig is geweest en we nog maar 2 kilometer van het plaatsje af waren en Monique het bordje Breskens 2 ziet en verbaasd constateert dat er nog een tweede dorpje Breskens blijkbaar is en ik haar verbaasd aan kijk en denk dat ze een grapje maakt.   Niet dus!

Waarom vertel ik dit nu, een aantal weken geleden vroeg Monique wat ik bij haar afscheid zou gaan vertellen want gezond nieuwsgierig is ze ook altijd geweest.

Toch niet over Breskens 2 he, zei ze lachend. Maar diep in mijn hart wist ik dat ze wilde dat ik dit wel met jullie zou delen, gek op Zeeland, gek op Breskens, gek op grapjes en leuke dingen, gek op het leven in al zijn aspecten.

Ik heb Monique maar een paar jaar mogen kennen, vanaf 2008 ongeveer maar voor mijn gevoel is ze altijd al in mijn leven geweest en ken ik haar al heel, heel lang.

Mooi, ondernemend, niet altijd makkelijk, grappig en soms ook heel lief met een geweldige liefde voor het leven en de vurige wens en drive om daar alles uit te halen wat in haar omstandigheden maar mogelijk was.

Maar ook een vrouw, een “woehoemen” om niet licht te vergeten, waar je respect voor moet hebben en een diepe buiging voor mag maken voor hoe zij ondanks haar beperkingen zin gaf aan haar veels te korte leven en van bijna elke dag wel weer een feest wist te maken,

Moniekie !!