Marianne

12 augustus 1987 — 03 mei 2012

Marianne


Marianne is 11 keer achter elkaar met FOK meegegaan, 5 keer met FOK-1, 3 keer met FOK-2 en ook 3 keer met FOK-3.

DSC02929-marianne-485x768-custom.jpg


Haar moeder, Lies, heeft een stukje voor deze pagina gemaakt:

Lieve Marianne,
de leegte die je achterlaat is met niets te vullen, hoe moeilijk je het ook had, naar buiten toe en naar ons bleef je sterk en optimistisch.
Hoewel wij allemaal wisten dat het niet meer goed kwam, wilde je het uiterste uit het leven halen, en zo heb je in die laatste 6 maanden ondanks alles ervoor gezorgd dat menigeen van de familie en vrienden hele mooie herinneringen heeft om mee verder te gaan.
Het zou makkelijk zijn om het hoofd nu te laten hangen, maar jouw moed en vechtlust dwingen mij om door te gaan en voor jou doe ik dit dan ook met liefde, zoals ik alles met liefde deed voor jou.
Lieve schat, ik mis je iedere dag meer en zal je nooit vergeten.
Ik hoop dat je vanuit de hemel op ons neer kijkt en de kracht geeft om door te gaan.
Ik hou van jou zoveel als sterren aan de hemel en vissen in de zee.

Lieve meid, tot ooit.


Joella, haar zus heeft een mooi gedicht voor haar gestuurd:

Samen kunnen wij alles aan,
de hele wereld kunnen wij verslaan.

Maar wat moeten we dan nu toch alleen,
wie houd ons dan nog op de been?

we kunnen gewoon niet zonder jou leven,
jij bent het beste wat ons is gegeven.

Jij leeft bij ons diep van binnen,
wat moeten we zonder jouw beginnen?

Zonder jou, helemaal alleen,
als jij daar ligt, zo alleen.

xxx je Sussie

893359_614588425252709_1387887395_o.jpg#asset:775


Op de begrafenis heeft Veronica een tekst uitgesproken, die Hans had geschreven:

Acht jaar terug in 2004 heb ik Marianne voor het eerst ontmoet. 

Als begeleider van de jaarlijkse FOK kampen voor jongeren met CF (zij ging toen al 10 jaar jaarlijks mee) zie ik haar nog het terrein komen oprijden in haar rolstoel, luid kwebbelend met een voor mij heerlijk onverstaanbare Limburgse tongval, brilletje op het puntje van haar neus, mooi rood haar en duizenden sproetjes en een luide lach die je uit duizenden zou herkennen en die je vriendelijk maar ook onweerstaanbaar dwong, automatisch met haar mee te glimlachen. 
Die brede lach is die hele week op haar gezicht blijven staan tot het moment dat ze noodgedwongen weer naar huis moest…… wat haar betreft hadden die vakantiekampen wel het hele jaar mogen duren. 

Had ze dan zoveel reden om zoveel te lachen?
Als je er objectief als buitenstaander, wat ik toen natuurlijk gewoon was, naar keek niet echt. Ze was toen al in belangrijke mate afhankelijk van haar rolstoel en had bovendien de ongelofelijke pech dat ze al vrij vroeg in haar leven met bijna alle mogelijke tegenslagen werd geconfronteerd die je als gevolg van deze ziekte kunt tegenkomen; tegenslagen die je iemand van mijn leeftijd absoluut niet toewenst en dan zeker niet een meisje van 15 (in 2004).

Maar Marianne was een onverwoestbare optimist en wist van elke tegenslag wel weer de voordelen op te noemen en zo overtuigend dat je het zelf er soms wel benauwd van kreeg.
Marianne had CF zoals jullie allemaal ongetwijfeld wel weten en deze ziekte is erg onvoorspelbaar; je kunt er jaren vrij weinig last van hebben en dan opeens kun je een behoorlijke terugval meemaken.

Feit blijft in ieder geval dat het je leven in zeer erge mate beïnvloeden kan en bij Marianne was dat zozeer het geval dat toen wij Marianne in 2004 voor het eerst tegenkwamen, je je al niet meer kon voorstellen hoe Marianne haar leven er uit zou hebben gezien, als zij niet ziek zou zijn geweest.
Dus zou je verwachten een klein, zielig hoopje ellende die zich terugtrok in een hoek.

Hoe anders was Marianne. Ondanks haar ziekte en alle tegenslagen was zij een bonk levenslust, vreugde, optimisme en energie.

Natuurlijk was zij ook een ras artieste, die als geen ander met groot gevoel voor drama haar verdriet en haar zorgen, met een “mij krijg je niet klein mentaliteit”, achter een lachende en optimistische façade wist te verbergen.

Wat ik pas op latere leeftijd heb ontdekt, is, hoe dapper deze jongeren stuk voor stuk allemaal op jonge leeftijd al waren en hoe levenswijs ze met beide benen volop in het leven stonden ondanks alle tegenslagen en ellende die de meesten al heel vroeg hadden meegemaakt. 

Marianne was daarop geen uitzondering. Ze was als een heerlijk kleppend en schaterend pareltje, die altijd als ik haar zag sprankelde en die dapper alle tegenslagen doorstond en elke keer weer opveerde ondanks alles wat haar gebeurde….

Tot 2 weken geleden dan…..toen was het lontje opgebrand…toen ging het niet meer….
Moeten wij treurig zijn?

Enerzijds wel.
Met Marianne gaat een ongelooflijk lieve schat verloren naar wiens lach en gekwek wij allen liefst tot in eeuwigen dage hadden geluisterd.

Anderzijds moeten wij reëel zijn en het Marianne gunnen, nu eindelijk eens van al die zorgen en tegenspoed verlost te zijn. 

Maar boven alles uit hoor ik Marianne zelf die tegen mij zegt” hou op met treuren”. “Ik hou van jullie allemaal maar niet van al die tranen”. 

En dit is de Marianne die ik me herinner, die ik ken…… die we allemaal kennen. Onverwoestbaar, optimistisch, kwetsbaar en lief met een groot hart voor anderen. 

Met groot respect voor deze lieve schat neem ik vandaag afscheid van haar met een diepe buiging voor haar moed en levenslust en die ik me tot in lengte der dagen zal herinneren:
als het meisje met
“de heerlijk onverstaanbare Limburgse tongval, met het brilletje op het puntje van haar neus, met het mooie rode haar,
de duizenden sproetjes
en met die lach die je uit duizenden zou herkennen en die ook vandaag mij dwingt, ook al staan de tranen in de hoeken van mijn ogen, met haar mee te lachen.

Ik wens je een goed reis, lieve Marianne en houd van je tot in het diepst van mijn ziel 


20819171_1159777580789362_624198582465430006_o.jpg#asset:776



Opa B. heeft vlak na de transplantatie een mooi gedicht gemaakt wat we hier ook nog willen opnemen:

Het is alweer zo,n drie en twintig jaar geleden, dat ik kreeg te horen.
Dat er een meisje in onze familie is geboren
Maar wat is die tijd toch weer snel gegaan.
Oh ja Marianne is haar naam.
In onze genen staat vanaf het begin geschreven.
Hoe het verder zal gaan in ons leven.
Voor iedereen is het niet altijd boompje tuintje huisje.
Maar zo draagt dan ook iedereen zijn eigen kruisje.
Voor de een is het veel geluk en veel zonneschijn.
Maar de voor ander is het weer veel pech met de vaak terugkerende pijn.
Bij de prettige dagen is het geen kommer en kwel.
Maar bij de mindere dagen gaat men door een hel.
Voor vele mensen is het dan ook vaak genieten.
Terwijl de ander te maken krijgt met lange slopende ziekten.
Het leven moet dan ook vaak beschouwen als een grote loterij.
De ene keer is men niet zo gelukkig, en de andere keer is men weer blij.
Voor Marianne ging het niet altijd over rozen of rozemarijn.
Daar moest zij helaas te vaak op het ziekenhuis voor zijn.
Het was dan ook vaak ziekenhuis in, en ziekenhuis uit.
Maar zij hield zich toch steeds kranig, waarbij weinig onvrede werd geuit.
Zij onderging dan ook de ontelbare onderzoeken, en kuren.
Maar hoe lang zou dit nog moeten duren.
De artsen baarden zich dan ook grote zorgen.
Waarbij er steeds gedacht werd aan de dag van morgen.
Men moest zo snel mogelijk tot een oplossing worden gedwongen.
De artsen dachten dan ook zo spoedig mogelijk voor een paar nieuwe longen.
Een zware operatie tot gevolg lag bij de specialisten in hun gedachten.
Maar hoe veel tijd had men nodig om op deze longen te wachten.
De tijdsdruk begon aan vele mensen te knagen.
En de seconden duurden voor ons als vele lange dagen.
Gelukkig kwam er dan ook redelijk snel het goede bericht.
Er was spoedig de benodigde operatie in het zicht.
Na de langdurige operatie werd het een gevecht tegen het lange wachten.
Was het de verlossing die al het leed voor ons zou verzachten.
Na al die bange dagen en nachten gingen wij ons steeds meer aan Marianne hechten.
Want zij leerde ons hoe men ten strijde moest gaan te gaan en ervoor te vechten.
Langzaam maar zeker weet onze Marianne het tij in de positieve zin te keren.
Hoe het verder zal gaan zal de tijd ons nog wel leren.
Wij hebben en geven onze Marianne de benodigde kracht, en we zullen er dan ook om bidden
Om onze Marianne zo snel mogelijk terug zien in ons midden.
Dit is opgedragen door: je opa Breur.