Lisa
12 augustus 1988 — 13 augustus 2008
Lisa is vijf keer met FOK mee gegaan, twee keer met FOK2, In 2000 en 2001 en drie keer met FOK 3; in 2003, 2004 en 2005
“Het leven is één groot feest,
je moet alleen zelf de slingers ophangen”
Dankbaar en verdrietig moeten wij
veel te vroeg afscheid nemen van
Lisa Kattenberg
onze lieve meid
12 augustus 1988 – 13 augustus 2008
We zijn verschrikkelijk trots op je
en we weten dat je nu bij papa bent
Truus Kattenberg – Emmelkamp
Jan Kattenberg (in liefdevolle herinnering)
Inge, Niels en Sara
SanderSteven en Janou
Purcy
Het volgende verhaal vertelde de moeder van Lisa, namens de vader van Lisa op de dag van het definitieve afscheid van Lisa:
Het is oktober 1988
Via de pleeggezinnen centrale wisten zij dat je bestond en in het ziekenhuis lag. Wij dachten “voor dit meisje hebben ze toch snel een gezin” en we zijn er ook niet verder mee gegaan.
In januari 1989 hoorden we dat je nog steeds in het ziekenhuis lag. Verder dan te zeggen “dat is toch veel te gek, dat kind moet daar weg”, kwamen we ook deze keer niet.
Met Hemelvaartsdag, half mei, hoorden we dat je nog steeds in het ziekenhuis verbleef. Je bent inmiddels 9 maanden oud en al die tijd heb je in het ziekenhuis gewoond. Nu vonden wij dat het tijd werd dat je daar weg kwam en zijn via de pleeggezinnen centrale aan het werk gegaan om je bij ons te krijgen.
Begin juni hoorden we dat er schot in de zaak kwam en konden we een afspraak maken met de maatschappelijk werker. Deze kwam 16 juni voor de eerste keer. Na een tijd met hem te hebben gepraat, maakten we een afspraak voor de kennismaking met jou in het ziekenhuis. Mama en papa wisten voor zichzelf al dat je bij ons zou komen wonen.
Het is donderdag 15 juni en we hadden vandaag de eerste kennismaking. Het was liefde op het eerste gezicht. We hebben wat met je gelopen op de gang en samen met de dokter en de maatschappelijk werker gepraat. Deze wilde een inloopperiode van een paar maanden, maar dat wilde de dokter niet en wij al helemaal niet. Wij wilden jou zo snel mogelijk mee naar huis nemen. ’s Middags is mama nog bij jou geweest met Inge en Sander. Steven kon niet mee, want hij had de waterpokken en mocht niet in het ziekenhuis komen en papa moest werken. Jij vond het prachtig, een broer en een zus; en zij ook.
In het weekend zijn we naar Roggel geweest, wat voor jou helemaal een belevenis was, één grote zandbak waar je lekker vuil in kunt en mocht worden, heerlijk! We zijn daarna nog een paar dagen doorgegaan met het opzoeken in het ziekenhuis.
We leerden elkaar goed kennen en vooral mama was bijna alles voor je. De dag dat je voorgoed bij ons zou komen, naderde gelukkig al snel.
Woensdag 21 juni was de dag dat er bij jou en bij ons veel zou veranderen. Je kwam naar huis, voorgoed.
Gelukkig is dan toch alles nog goed gekomen en heb je bij ons je eigen vaste plek, voor altijd…
Liefs, papa
“Lisa en papa op de steen in Zweden.”
Dit vertelde die dag de moeder van Lisa:
Het is half 1, ik lig in bed; deze eerste nacht dat je niet meer bij mij maar bij pappie bent.Ik hoor je muziek, omdat je wilde dat bij jou op de kamer muziek zou zijn. Je zei: “ook vrolijke muziek, anders wordt het zo’n “dooie” boel”. “Muziek is belangrijker geweest dan sommigen denken, met mijn muziek ben ik heel wat klote momenten doorgekomen”, schreef je.
Mammie heeft niks met muziek, dus dat botste nog wel eens. “Màham! Dat moet zo hard!”
Maar nu, nu geeft het me rust. Als ik zo lig te denken, komen er steeds meer dingen in mijn hoofd waarom ik jou zal missen. Nooit meer je haren wassen, nooit meer ergens bij helpen, nooit meer terrasjes pikken en mensen kijken…
Nooit meer, nooit meer, steeds meer nooit mee.
Wat moet ik met al die vrije tijd? Ik denk dat ik die vul door aan jou te denken, hoe lief en sterk en spontaan je was en wat een doorzetter, maar ook iemand met een sterke wil die wist wat ze wel en niet wou.
Maar, je kon ook mopperen als iets niet goed ging of als je het soms toch moeilijk had…
Maar Lisa, dat we jou hebben gekregen is één van de beste dingen die mij ooit is overkomen, daar ben ik heel dankbaar voor.
Liefs en kusjes, mama
…….en dit Inge, de zus van Lisa:
Lieve Lisa,
Vanaf het eerste moment dat je bij ons kwam, waren wij 2 handen op 1 buik. Onze band is de afgelopen jaren steeds hechter geworden, helemaal toen ik uit huis ging. Je had een eigen kamer bij ons, waar je ook vaak geslapen hebt. Soms leek het net een verhuizing, met alle apparatuur die mee moest, maar dat hadden we er heel graag voor over. Filmavondjes met echte meidenfilms, zoals Dirty Dancing, samen onder de deken met de kachel aan en een bak chunky monkey, heerlijk!
Toen ik in verwachting was van Niels, heb je de hele zwangerschap meegeleefd en ben je mee geweest naar de gynaecoloog. Toen Niels net geboren was, ben je meteen naar het ziekenhuis gekomen met mama en Purcy; trots dat je was! Je wilde hem vasthouden en niet meer teruggeven. Dat gevoel is nooit veranderd, Niels was jouw leuke neefje. Iedere donderdag was je om 9.00u bij ons, om voor Niels te zorgen. Samen met hem heb je heel wat uurtjes op de bank liggen slapen; Niels op jouw buik met de tafel tegen de bank geschoven zodat jullie er niet vanaf konden vallen. Een jaar later kwam er een oppaskindje bij, waar je ook helemaal gek mee was.
Hoewel het steeds zwaarder voor je werd om een hele dag 2 kinderen om je heen te hebben, genoot je met volle teugen.
Toen Sara geboren was, heb je Twan opgebeld en gezegd “we hebben een meisje!”, alsof het je eigen dochter was. Je vaste oppasdag bleef gewoon doorgaan, al werden die steeds vermoeiender voor je. Vaak lag je tijdens het middagslaapje van de kinderen, zelf ook op de bank te slapen.
Toch haalde je ook heel veel uit deze dagen en wanneer het iets minder met je ging kwam je een paar uurtjes, want het was toch ‘jouw’ dag.
In het weekend was je ook vaak bij mij op de bank te vinden. Ik haalde je dan op of je werd door mama gebracht. Homme bracht je dan ’s avonds altijd weer veilig thuis. Tijdens deze dagen en avonden hebben we heel veel plezier gehad met films, spelletjes of buiten zitten bij het vuur. Dit zijn echt de dingen waar ik graag aan terugdenk, dit was echt iets van ons.
Ook gingen we regelmatig samen winkelen, ‘shop till we drop!’ Dan was het winkel in winkel uit en we kwamen altijd thuis met tassen vol kleding. Je was daarna helemaal kapot en moest een paar dagen bijkomen, maar je zei dan; “dat neemt niemand mij weer af!”
Natuurlijk hebben we ook strubbelingen gehad en dingen tegen elkaar gezegd die niet voor herhaling vatbaar zijn. Want dat je een eigen mening had, dat kan niemand ontgaan zijn. Dan werd er eens flink gescholden, daarna gehuild en geknuffeld en dan was het weer goed. Soms duurde het een paar dagen, want jij bent net zo koppig als ik, maar we kwamen altijd weer bij elkaar.
Lieve Lisa, ik ga jou en onze dingen samen ontzettend missen. Ik had nog ze graag leuke dingen met je gedaan als je je nieuwe long had gekregen, maar dit heeft niet meer zo mogen zijn. Ik hoop dat je vaak nog even langskomt om te kijken hoe het met Niels en Sara gaat… en natuurlijk ook met mij.
Ik hou van je,
Kus, Inge
…..en last but not least, Steven, de broer van Lisa:
Hier zijn we dan met z’n allen. Samen om afscheid van je te nemen en om stil te staan bij vooral de mooie herinneringen die we aan jou hebben.
Als ik aan jou denk, denk ik vooral aan jouw doorzettingsvermogen en aan de dingen die jij ondanks jouw ziekte, toch gerealiseerd hebt. Natuurlijk jouw eigen huisje, daar zal iedereen wel als eerste aan denken, maar daarvoor wist jij het ook voor elkaar te krijgen om 2 kamers bij ons thuis te hebben. Ik moest mijn kamer vroeger met Sander delen……
Je hebt rijles genomen en ondanks dat je je rijbewijs nog niet gehaald hebt, weet ik zeker dat dit gebeurd zou zijn als je wat meer tijd had gekregen. Evenals die ballonvaart die steeds uitgesteld is.
Internet was ook helemaal jouw ding. Je onderhield jouw blog, had vele contacten via Hyves, en als ik zie hoeveel mensen er vandaag aanwezig zijn, kan ik me er alleen maar over verbazen dat je zoveel mensen hebt leren kennen en dat er zoveel mensen om jou geven.
Je bent met Inge naar concerten geweest, ging met je vrienden naar CF Beach-Dance, nam deel aan diverse FOK-kampen en onder andere met mam ging je diverse malen naar een cabaret voorstelling. Cabaret was helemaal jouw ding, waarbij ik Roué Verveer even in het bijzonder wil noemen. En aangezien jij zo van cabaret houdt, heb ik overwogen om “Snelkookpan” van Hans Teeuwen hier voor te dragen, maar ja, je kent Janou en uiteraard wist zij dit te voorkomen.
Wat mij aanspreekt aan cabaret is dat er meestal ook een diepere gedachte in verweven zit, een moraal. En voor mij is de moraal van dit alles, dat ik kracht kan putten uit de manier waarop jij jouw leven geleefd hebt. En ik denk dat velen dat met mij kunnen.
Lieve Lisa, ik zal jouw kracht en warmte missen en ben dankbaar dat jij deel uitmaakt van mijn leven.
“Niels en Sara lopen op het pad waarlangs opa en tante Lisa zijn uitgestrooid.”
Het volgende vertelde Hans over Lisa toen wij op dinsdag 19 augustus 2008 afscheid van haar namen:
Ik zag haar voor het eerst in 2003 bij haar 3e kamp. Daar is een DVD van en op die video zie je haar zitten, een klein, stil voor zich uitkijkend meisje met prachtig zwart haar en dan opeens zie je haar lachen en is het alsof de zon doorbreekt en alles vrolijk en mooi wordt.
Voor de Bonte Avond waarmee het kamp traditioneel aan het einde van de week wordt afgesloten, doet ze een sketch, welke ook op video is opgenomen samen met Dennis en Lisanne.
Lisa speelt het zusje van Dennis en Lisanne is het vriendinnetje die zogenaamd wel eens een beschuitje met Dennis zou willen eten.
Lisa moet in de sketch Dennis een klap om zijn oren geven maar terwijl ze het doet zie je haar denken, “oh, jee, wat doe ik nou!!”
Vervolgens moet ze tegen Lisanne zeggen, “He, vuile slettebak, wil je wel eens van mijn broertje afblijven”, maar terwijl ze het zegt, hoor je dat ze iets zegt wat ze normaal nooit zo over haar lippen zou krijgen en ze schiet gelijk in de lach en er volgt de onvermijdelijke hoestbui.
Dit is Lisa in een notedop.
Slim, serieus,soms stil maar dan opeens sprankelend, ratelend en vooral schaterend !!!
Hebben jullie Lisa wel eens gebeld?
De bel gaat over en Lisa neemt op,
Halloe…………. Met Liza….
“Hoe’ ist ? “, vraag ik.
Gooeeeeeed!!
Altijd begon elk gesprek zo.
Ze was altijd heel erg grappig als ze boos was.
Over haar ziekte tegen Monique die ook longen ligt te wachten:
Mo, dat is toch niet normaal…,
Dat is toch onmogelijk…..
Dat is toch onmenselijk….
Dat we zo moeten leven, Monique
Ze kon heerlijk baldadig zijn:
Het volgende plan maakte ze toen ze weer eens in Utrecht lag:
Als we op de IC liggen dan gaan we “ Rock” doen ( voor de insiders, dat is een Rock poppetje op MSN dat heel snel met zijn hoofd op en neer gaat en dat op de webcam werd uitgebeeld door 2 vingers in de lucht te steken)
Als we op de IC liggen dan gaan we Rock doen
en dan sla jij de verpleegster
en dan neem ik die verpleger die zo op Kevin Costner lijkt !!!
Ze nam haar uiterlijk heel serieus.
Belt ze Hanneke of Monique om op de computer via de webcam even te kijken of Lisa d’r haar wel goed zit omdat ze via het internet een leuke jongen gevonden dacht te hebben.
Gedurende al die jaren heeft ze er altijd voor gezorgd dat haar benen altijd geschoren waren voor dat ene moment welke nooit gekomen is, het moment dat er nieuwe longen voor haar zouden zijn!!!
Ze kon drama in een zin afwisselen met humor:
Donderdag, anderhalve week geleden aan de telefoon met Monique !!!
‘K sta op Hoog Urgent Internationaal..
Vind ik helemaal niet leuk….
Kut, man en ‘k had nog een date !!!!
Lisa was erg mooi van buiten maar minstens zo mooi van binnen.
Vorig jaar had ze een geweldig plan bedacht om haar moeder te verrassen en ze belt me daarover op:
“Heeee, Hans, je spreekt met Lisa. Zou je me kunnen helpen om van mijn internet dagboek een echt boek te maken van papier met een kaft en met pagina’s die je om kunt slaan?”
“Natuurlijk, Lisa. Hoeveel exemplaren wil je er van laten drukken?“
“Hoe bedoel je ? Een, natuurlijk, voor mijn moeder!!”
“Maar heb je dan geen broertjes of zusjes en heb je geen vrienden die dit ook erg leuk zouden vinden?“
“Euhhh, jaahhhh,…. ik bel je morgen.”
De volgende dag Lisa aan de lijn.
“Haloe, ….met Liza…
“Hans,…. mogen het er ook 250 worden?“
Lisa heeft bij dit ingebonden dagboek een voorwoord laten schrijven waarvan ze de inhoud zelf heeft goedgekeurd en waarvan ik het belangrijkste deel jullie niet wil onthouden:
Het boek is een vastlegging van de dagelijkse belevenissen van Lisa, hoe ze omgaat met voorspoed maar ook hoe ze omgaat met tegenslagen.
En tegenslagen zijn er genoeg voor een jonge vrouw van 20 lentes met een ziekte als Cystic Fibrosis.
Het dagboek beschrijft de onzekere periode van het leven van een jonge, dappere vrouw met een ernstige ziekte, die wacht op nieuwe longen, hoe Lisa met deze onzekerheid wonderbaarlijk goed weet om te gaan en van elke dag toch weer een feest weet te maken.
Het dagboek sluit af met de mededeling dat er nieuwe longen voor haar zijn en het nieuwe leven, het “second life” van Lisa begint.
Of de nieuwe longen komen niet op tijd en het dagboek loopt slecht af.
Lisa is moedig en realiseert zich maar al te goed hoe grillig en onvoorspelbaar het leven kan zijn maar heeft een rotsvast vertrouwen in de goede afloop.
Dit dagboek schrijft zij als een aandenken voor haar moeder die haar al haar hele leven door dik en dun heeft gesteund maar het is tevens het monument van een lieve, moedige en knappe vrouw met doorzettingsvermogen en heel veel humor waar je alleen maar van kunt houden.
Na dit serieuze element een klein stukje uit het dagboek van Lisa waarin de humor van Lisa volledig tot zijn recht komt
.Dit schreef Lisa begin vorige maand onder de kop:
OOIT WORDT JE WEL BETER….
Ik moet even wat vertellen.
Ik zit hier een beetje achter mijn laptop, raam helemaal open. En ik zag ze al aankomen. Een man en een vrouw, met een grote tas om. Die een beetje door de straat op en neer lopen. Jehova getuigen!!!
Prima, mensen, maar kom niet bij mij met die praatjes.
En ja, hoor, ze bellen hier aan !!
Waarom in de hele straat niet, maar wel bij mij?? Doe toch maar open…. Ze hadden me toch al zien zitten.
Staan dus een meneer en een mevrouw aan de deur. Ik zal even het gesprek nadoen, schrijft Lisa.
Hallo,… oh, je bent druk bezig, zien we…
Lisa: Ja, eigenlijk wel, maar vertel……
Ja, wij komen vertellen dat alle mensen die ziek zijn echt weer beter zullen worden…
Lisa: Nou !!!….(en denkt: Malloot !!!!!)
Ik zie je hebt zuurstof in…… Ben je ziek?
Lisa: Ja, ik heb CF.
Oh, ja, heb je dat al lang ??
Lisa: Ja, daar wordt je mee geboren en daar ga je aan dood….
Nee, hoor… Ooit zul je genezen.
Lisa: Nou, CF kan niet genezen, maar goed…
Ja wel, ooit zal God alle ziektes genezen…..
Lisa: Nou, oke dan…
Jehova: Bidt je wel eens het Onze Vader??
Lisa: Uh, nee, niet echt…
Dat moet je doen, dat helpt…..
Lisa: Hmmm…
Hier heb je een boekje en als je dat leest, zul je zien dat God alle ziektes op een dag geneest..
Lisa: Oh, dank je, maar ik denk niet dat ik het echt ga lezen.
In de hemel is iedereen weer genezen, zegt de Jehova.
Dit is wat ik dacht, schrijft Lisa vervolgens:
TUURLIJK BEN JE DAN GENEZEN, DAN BEN JE DOOD, OEN !!!!!!!!
En dit is wat ik zei, schrijft ze vervolgens:
Nou, dat hopen we dan maar…
Wij komen graag nog eens terug om te horen wat je van het boekje vond.
Nou, dat hoeft eigenlijk niet. Heb hier niet echt wat mee.
Jehova: Nou, we komen toch nog eens langs.
Lisa: * Zucht… Oke, prettige dag nog verder.
Jehova: Jij ook, daag…
Dus, lieve CF’ers , schrijft Lisa,3x per dag het “Onze Vader” en Gij zult genezen.
Maar in het naschrift komt de echte Lisa weer boven die niemand wil kwetsen en er dan ook gelijk het navolgende aan toevoegt:
Dit wilde ik er nog even aan toevoegen. Ik wil hier niet mee elk geloof belachelijk maken, he. Ik ben van huis uit Nederlands Hervormd. Dus heb heus wel iets van de kerk mee gekregen. Dus dit was niet om mensen belachelijk te maken. Maar ik vind wel, je hoeft niet je geloof aan andere mensen op te dringen en dat doen Jehova getuigen volgens mij wel een beetje.
Zo, dit moest ik toch even kwijt……
Op 5 mei,Bevrijdingsdag van dit jaar kregen de meeste van ons een verhuiskaart van Lisa met de volgende tekst:
DROOM NIET VAN EEN MOOI LEVEN,
MAAR LEEF JE MOOISTE DROOM!!!
Een van mijn dromen was een eigen huisje!!
Gelukkig heeft Lisa in haar veel te korte leven heel veel gelukkige momenten meegemaakt zoals dit. Haar sterkste eigenschap was dat ze onbewust als geen ander in staat was anderen gelukkig te maken door haar open en onbevangen manier van doen, haar sterke karakter en haar lach die al onze harten deed smelten.
Lisa hield van iedereen en iedereen hield van Lisa.
Ze heeft tegen ons gezegd, ons verboden dat we haar beslist niet mogen ophemelen.
Lieve Lisa, wij zullen jou niet ophemelen.
Om in de hemel te komen heb jij geen enkele hulp nodig, dat doe jij als geen ander op eigen kracht.
Lisa, jij bent het Limburgse meisje met de mooiste lach die ik ooit van mijn leven heb gezien.
Lisa forever.
Voor eeuwig in ons hart, in het hart van ons allemaal !!!
Tot slot Lisa zelf aan het woord.
Ze vertelt over het leven wat je hebt als je op een donororgaan wacht.
Enkele weken later overlijdt ze, de dag na haar 20e verjaardag op de wachtlijst voor longen.