Kim

12 januari 1990 — 30 december 2007

Fotos Fok 3 2005 Alle 952


Er zijn niet genoeg woorden te vinden om te vertellen hoe erg wij onze kleine meid zullen missen, ze zat altijd vol leven, met een eigen menig.

ze was een sterke en lieve meid en ze heeft gevochten tot het laatst.

helaas wilde haar lichaam niet meer.

wij hadden nog zoveel plannen, we zouden nog naar engeland en haar huisje nog van andere gordijnen voorzien, kim was nog lang niet klaar met leven en wij nog niet met haar,

haar 18e verjaardag zou heel leuk zijn geweest helaas heeft ze dat niet gehaald.

haar wens was om iets van haar achter te laten, zoals een kledinglijn. Hopelijk luk dit als nog via haar vrienden.

voor alle mensen die haar hebben ontmoet, al was het maar voor even; wij weten zeker dat kim echt toch wel iets heeft achter gelaten. ze zal nooit vergeten worden en wij zullen altijd van haar blijven houden.

rust zacht Kim

xxxxxxxxxxxxxxxxx

Gerard, Gina, Erwin , Remco, Patty

Screen-shot-2010-04-15-at-3.05.53-PM.png#asset:796


Het onderstaande stuk is geschreven door Hans

Ik zag Kim voor het eerst toen ze 11 of 12 jaar oud was in het Sophia Kinderziekenhuis toen ik op bezoek was bij Daphne, die ook CF heeft en die weer eens opgenomen was voor een “gezellig maar niet heus” rondje anti~biotica.

Op het voeteneinde van haar bed lag een klein, slank dennetje opgekruld die kletste dat het een lievelust was.

Gaat de deur opeens open en stormt er een zuster op volle oorlogssterkte binnen die ons dennetje bij haar slanke nekje grijpt met de klassieke woorden “….en nu ga jij onmiddellijk je kamer opruimen…”.

Wij achter dat tweetal aanhuppelen, had ze haar hele kamer versiert door alles wat maar los en vast zat of verplaatsbaar was over de hele kamer te verspreiden, gaasjes, slangetjes, wattenbolletjes, kleding, de hele mikmak. Een heerlijke puinhoop.

Ik zeg “ Daf, wie was dat meisje nou”. Zegt Daf, “dat is nou Kim”.

Ze was toen klein, had een beugel, een brilletje en hoorde slecht (of deed net alsof) . “Wel een heel bijzonder feestgevalletje”, vertrouwde Daf me toe.

Komt in 2004 een heel mooi meisje met glanzend gitzwart haar het hotel binnenstappen in Den Dolder waar we die week een kamp organiseerden voor jongeren met CF  (in de periode 1975 tot en met 2005 organiseerde de Stichting FOK elk jaar zo´n kamp en Kim is in totaal 7 keer mee geweest)

Ze was toen 14 en zag er heel leuk en betoverend uit, net een elfje uit een sprookje en zo noemde ze zich zelf eigenlijk ook. Haar e-mailadres komt uit die tijd: ” wicked elf @ hotmail.com” . Niet dat je toen mocht zeggen dat ze d´r leuk uit zag want dan vloog ze op als een bos vlooien.

Ze leek in niets meer op het branieschoppertje van een paar jaar daarvoor en toen ik haar herinnerde aan het incident kon ze zich er niets meer van herinneren. Kim was ook toen al een heel verstandig meisje !!

Ik zat gisteren de video opnamen nog eens te bekijken van Kim op het allerlaatste kamp van augustus 2005 nu ruim twee jaar geleden.

Als je daar heel rustig naar zit te kijken besef je pas goed hoe gelukkig we toen waren en het eigenlijk op dat moment niet beseften.

Het was volop zomer, mooi weer buiten, we zaten in de zon op het strand van Scheveningen, keken naar een prive optreden van Boom Chicago ( een groep uiterst getalenteerde Amerikaanse stand up comedians die daarvoor speciaal uit Amsterdam waren overgekomen), gingen pret maken in Walibi, in uitgaanskleding naar de musical The Lion King en sloten af met de traditionele Bonte Avond waar iedereen zelf zong of danste of een sketchje deed en waar Kim helemaal solo een ontroerend liedje van Krezip zong voor ons allemaal.

Niemand mocht natuurlijk van te voren het programma weten en vooral niet dat we naar de Lion King zouden gaan maar ze moesten er natuurlijk wel hardstikke tof uitzien en zo zie je op de video dan ook onze dokter onhandig en lijkt het wel een beetje gegeneerd met het korte leren glimmende rokje van Kim in zijn handen staan en die geweldige mooie plateaulaarzen van Kim want die hadden we natuurlijk stiekum meegenomen om ze aan Kim te kunnen geven om aan te trekken vlak voor de voorstelling.

In een ander scene van die video opnamen, een opname die we niet in de film hebben opgenomen die iedere deelnemer later thuis kreeg ter herinnering, zit Kim ‘s avonds tijdens het rummiecuppen te sms`en.

Ik vraag: ” Met wie zit je te SMS`en ?” ” Oh, met een van mijn exen. Dit jaar heb ik er niet zoveel maar wel in 2004”, zegt ze trots !!

Vraagt Nico die naast haar zit ” Wie is ’t ?”

“ Brian” , hoor je Kim nog net verstaanbaar fluisteren waarna ze verschrikt opkijkt en zegt: “dit ga je toch niet uitzenden, Hans !” Dus, Brian, als je ergens in de zaal zit, je bent vandaag na ruim twee jaar alsnog het haasje !!

Een paar maanden geleden was ik bij Kim in het ziekenhuis en heb met mijn mobiele camera wat opnames gemaakt. Op dat moment was ze, tijdelijk, in haar blonde fase ( qua haarkleur).

Ze was in een goeie bui ( want niet altijd als je met een camera kwam aanzeilen, werd dat op prijs gesteld). De conversatie op deze tapes ging zo’n beetje als volgt:

“ ….en hoe is het met Kim ?” vraag ik. “ Bagger” is het lachende antwoord van Kim.

Zegt Kim: “ Hans, je bent gestoord, echt wel” Nee, zeg ik, ik ben gestuurd ( door Julia, dat is mijn vrouw)...niet gestoord, wil jij de groetjes doen aan Hanneke, die zie ik vanavond en geef haar je nummer?

Kim: “Hanneke, de groetjes van mij en je moet me bellen, waarom weet ik niet maar het moet van Hans”.

Wat leuk is, is dat je op de achtergrond regelmatig de MSN hoort piepen want Kim lag dan wel in het ziekenhuis maar was beslist niet eenzaam en verlaten.

Via het internet, SMS en MSN was ze met de rest van de wereld verbonden en de wereld met haar en als je vanmiddag thuis komt en je toetst Kim Schenk of Kimmunekochan in dan krijg je een ongelooflijk aantal hits.

Het leukste filmpje welke we ( Kim en ik) die dag hebben gemaakt was voor Fred. Fred is zo’n beetje Mister FOK en iedereen met CF kent Fred en Fred kent iedereen met CF en hij is ook nog heel aardig.

In dat filmpje waarvan we de tekst samen geimproviseerd hebben verklaart Kim dat ze Fred een Superman vindt en ook erg aantrekkelijk.

Fred, vandaag moeten we toch een en ander even rechtzetten. Je bent een Superman maar de rest is in scene gezet. Dit blijkt ook wel uit de verschrikte woorden van Kim aan het einde van het filmpje: “ je zet het toch niet op de FOK site, he ? ”.

De meeste indruk op mij heeft de uitzending van 30 maart 2005 van Vinger aan de Pols gemaakt over hoe een viertal jonge mensen met hun ziekte en de invloed daarvan op hun leven omgaan.

Die uitzending is te bekijken via Uitzendinggemist.nl en dat kan ik iedereen ook beslist aanraden.

In deze uitzending komen Yvonne, Donata, Eline en Kim aan het woord en je kunt voor alle vier zonder uitzondering alleen maar diep respect hebben.

Kim is in die uitzending 15 jaar maar praat met het gemak en de wijsheid van iemand die al veel heeft meegemaakt.

Als ze aan het woord is zegt ze aan het einde dat ze later…, dat is nu…, heel graag wat wil achterlaten, “…. voor als ik er niet meer ben…”.

Kim, de afgelopen dagen heb ik en vrijwel iedereen hier aanwezig nog eens gelezen wat jij zoal op de verschillende websites en weblogs geschreven en verteld hebt.

Ik dacht dat ik je inmiddels goed kende maar ik vond nog een verdieping onder de laag van het Gothic meisje met de directheid van praten.

Onder die stoere buitenkant zat en zit een een heel lief, kwetsbaar, intelligent, nieuwsgierig en leergierig meisje welke openstond voor kritiek en commentaar, er het goede uithaalde maar daarnaast gewoon ontzettend lief en aardig bleef.

Voor het onder deze zware omstandigheden als gevolg van jouw ziekte zo positief in het leven staan, heb k respect, geen gewoon respect maar diep respect.

Als je iets in je te korte leven achterlaat is het een monument van respect, wat mij betreft ter grootte van de Euromast, een monument om trots op te zijn.

Kim, het mooiste roze-harige meisje dat ik ooit heb gezien.