Hugo

03 april 1985 — 13 februari 2006

Hugo Vd P

Hugo van der Plas 

IMG_0068.jpg#asset:800


Hugo is 13 keer achter elkaar, vanaf 1982 tot en met 2003 mee geweest met de FOK. Hij is 4 keer met FOK-1 mee gegaan, 1 keer met FOK-2, 3 keer met FOK 3 en tenslotte 5 keer met FOK-4.

Geen woorden kunnen het beschrijven
de pijn die we voelen om jou te moeten laten gaan.
De ongelijke strijd die jij moest strijden
al van het begin af aan.
Geen woorden om het uit te leggen
hoe graag jij nog bij ons wilde zijn.
Geen woorden kunnen het beschrijven
wat we voelen doet zo’n pijn.

Lieve Hugo, lieve Sjakie…

Als iemand ons zou vragen om jou te omschrijven kunnen we dat niet in een paar woorden zeggen. Daar ben je veel te origineel voor. Je liet je niet in een bepaald hokje plaatsen.
Dat geld ook voor je naam. Je heet Hugo maar door je broer wordt je altijd Sjakie genoemd en als DJ ben je bekend onder de naam DJ Pino. Totaal verschillende namen voor één en dezelfde persoon.
Wij herinneren jou als een vrolijke gozer vol humor en een enorme levenslust. Er viel altid wel wat te beleven als jij erbij was.

Wat we nooit zullen vergeten is….jij met die kraai. Jullie kat had een kleine kraai te pakken. Moeder kraai was woest en hield de omgeving goed in de gaten. Toen jij nietsvermoedend door de slop naast jullie huis fietste kwam moeder kraai in de aanval en scheerde rakelings langs je hoofd. Jij schrok enorm en wou zo snel mogelijk jullie plaats opfietsen. Vlak daarvoor kwam moeder kraai weer in de aanval. Door de schrik fietste je vol tegen het muurtje op. Daarna rende je zo snel mogelijk het huis binnen. Je wou natuurlijk doen alsof er niks aan de hand was… maar helaas. Pascal had alles gezien en kwam echt niet meer bij van het lachen. Natuurlijk kon ik het niet laten om jou nog vaak aan die kraai te herinneren.

hugo.jpg#asset:801

Wat we nooit zullen vergeten is….hoe jij samen met Pascal urenlang achter de computer doorbracht. Iedere dinsdagmiddag en donderdagmorgen zaten jullie samen te spellen. Enne wat wij natuurlijk weten is dat jij veel beter was dan je broer. We hadden het er wel s over dat je eigenlijk als Prof-Gamer je geld zou moeten verdienen.

Wat we nooit zullen vergeten is….de lekkere biefstuk die je vader voor jou maakte. Met natuurlijk z’n zelfgemaakte Stroganoffsaus. Daar was jij echt fan van!

Wat we nooit zullen vergeten is….het loodjes trekken met de kerst. Ieder jaar was het weer spannend wie jouw loodje trok. Dit jaar was ik de sigaar, ik had jouw loodje en dat is niet zo makkelijk. Wij schreven namelijk een hele lijst met dingen op die wij wilden hebben. Jij maar 1 ding. Daar was je zo lekker eigenwijs in. Jij schreef niks anders op want wat had dat voor nut…je wilde allen dat ding hebben dus moesten wij er maar voor zorgen dat we het ergens konden vinden.

Wat we nooit zullen vergeten is….de lekker drankjes die jij kon mixen. Voor Saskia was het feest als jij zo’n lekkere felgroene boswandeling in elkaar mixte.

Wat we nooit zullen vergeten is….dat je Maarten echt geen zwager noemde. Daar was je altijd heel stellig in. Zolang hij nog niet met je zus getrouwd is noem je hem gewoon ‘de Maartje’ en echt geen zwager.

Wat we nooit zullen vergeten is….hou jij nog zo lekker bij je moeder op schoot ging zitten kroelen. Ook al was je de 10 jaar al gepasseerd, het maakte je niks uit.

Wat we nooit zullen vergeten is….is hoe jij zo graag op je grote broer wou lijken. Aan je vriend Rick vertelde je nog dat je alleen nog wat groter, breder moest worden. We kunnen niets anders zeggen dan dat het je is gelukt.

Wat we nooit zullen vergeten is….De tijd dat jij op de Intensive Care hebt gelegen. Die 9 dagen die wij als gezin damen met ome Herman en tante Jenny, zo intens met elkaar hebben beleefd. Zondag werd je opgenomen op de IC. We schrokken enorm om jou daar zo te zien liggen met al die toeters en bellen aan je lijf en ook nog s een zuurstofmasker. Jij stelde ons snel gerust met je eindeloze humor, grappen en rake opmerkingen. Hoe zwaar je het ook had, je probeerde het toch gezellig te maken. Maar ook jij kende je angsten en zorgen. Je hield je moeder, zo vaak als mogelijk was, dicht bij je in de buurt en hield dan haar hand vast. Je vader vaak aan de andere kant van het bed, die je over je arm aaide. Verbaasd stonden we van je enorme wilskracht. Ze hadden je TV weggehaald maar jij zorgde er nog wel even voor dat die weer terug kwam. Je vocht met al je levenskracht voor elke nieuwe dag en nacht. Je begon soms weg te zakken. Ingrijpend was het toen je moeder je vertelde dat ze je niet wakker kregen jij tegen haar zei dat je gewoon heel diep had geslapen en dat je niet dood zou gaan. We hadden het gevoel dat je achried nam toen je je vader en meoder zo heel lief omhelsde met de kracht die nog in je was. Ook toen je zo verliefd naar Saskia keek en nog met Pas een grap uithaalde. Je stak je duimen nog op, om ons moed te geven. Helaas kon je lichaam dit gevecht niet winnen, hoe dapper jij je ook weerde. Zo ben je langzaam uit ons midden weggegleden.

Er zijn nog zo ontzettend veel momenten die op ons netvlies gebrand staan… duizenden herinneringen… teveel om op te noemen. We bewaren ze in ons hart!!

Lieve Hugo, lieve Sjakie… we missen je.

PICT0740.jpg#asset:802