Esmé

11 maart 1987 — 09 maart 2011

Esme

Esmé Geurkink  

Esmé is 10 keer met FOK mee geweest, de laatste keer in 2004.

Van Jelmer ontvingen we nog een paar foto’s en de tekst van hetgeen hij bij de uitvaart heeft verteld over Esmé, een heel mooi verhaal. Over de foto’s zegt Jelmer nog:  allemaal foto’s zoals wij Es ’t meest herkennen: stralend en zon/zee/strand.

Kefalonia-es-op-ons-terras-4-1024x768.jpg#asset:804


Jelmer’s tekst bij het afscheid van Esmé,

Ongeveer 2 jaar geleden leerde ik Esmé kennen. Meteen na de eerste date kreeg ik een sms dat ze het zo gezellig vond en dat er iets was dat ze me moest vertellen.
Omdat ik haar op internet had leren kennen maakte ik nog een opmerking van je gaat me toch niet vertellen dat je een omgebouwde man bent. Wat ze dus wou vertellen was over haar Cystic Fibrosis.

En zo ken ik haar ook, eerlijk als een klein kind en direct. Soms zo direct dat anderen wel eens schrikken..

Bijvoorbeeld op een gezellige avond als ze mooie muziek hoorde, kon ze zo zeggen van “Hee dat nummer wil ik bij mijn uitvaart”.
Voor anderen natuurlijk confronterend maar zij was de opmerking alweer vergeten en alweer druk aan het lachen.

Veel mensen merkten niks van haar CF, omdat ze altijd lachte en straalde. Altijd was ze positief, alleen over haar moeheid kon ze wel eens klagen.
Soms werkte het energiedrankje ‘goldenpower’, maar er waren momenten dat ik in een kwartier wel 6x te horen kreeg;
“Jelmer ik ben zo moe…”

Daar hebben we toen een ander woord voor gezocht..hierdoor was het ineens minder erg om moe te zijn..
Esmé zei ipv moe namelijk: sexy
En ook al had ze op dat moment dan even niet veel energie, als ze zei: “Jelmer ik ben zoooooo sexy…” moest ze tegelijkertijd ook weer heel erg lachen.
Waar we ook heel veel om hebben gelachen is haar zingen. Zingen kon ze erg goed, alleen de teksten onthouden waren voor haar een probleem, dus op alles had ze haar eigen versie. 

Ze hield van dingen regelen en ze kreeg ook eigenlijk alles voor elkaar.

In het ziekenhuis bijvoorbeeld vroeg ze altijd aan de verpleging; mag ik in bad, en vaak kwam er als antwoord; sorry Esmé, maar deze afdeling heeft geen bad. Waarop ze dan zei; “Ooh dan moet je even met die afdeling bellen daar hebben ze wel een bad”.
En ja hoor 15 minuten later zat mevrouw uitgebreid in bad.

Computeren was een favoriete bezigheid van haar en ze zat ook altijd in t zelfde hoekje op de bank. Daar zit nu gewoon een kuil omdat er zoveel op gezeten is. En in dat kuiltje zat ze de hele dag in het zonnetje en verder lag alles om haar heen wat ze nodig had.
Thuiskomen van werk was voor mij altijd een feest, want zodra ze de voordeur hoorde begon ze al blij te roepen; “Jaaa m’n schatje is weer thuis!!!”. En als ik de huiskamer inliep zat ze op haar plekje met haar deken om haar heen helemaal te stralen.
Eerst alle troep aan de kant en een dikke knuffel geven.

Ik had het net al over een deken, Esmé was een behoorlijke koukleum, maar soms moest ze sparen voor een van haar projecten en dan bleven de kachel en het licht uit om geld te besparen, dus ook vandaar haar dekentje.
Annelies en ik zorgden altijd dat t hele huis netjes was, en een paar uur later was daar niet veel meer van te zien. Wat je standaard aantrof was een bord met korstjes van haar tosti. En overal zakdoeken.
Maar zo slordig ze in huis was, zo netjes was ze op haar computer.
Op haar computer staan allemaal mapjes. Alles perfect geordend met al haar projecten.

Trouwen, cabrio’s, droomhuis, de bruidsjurk die ze zelf heeft ontworpen, huwelijksreis, vakantie en dan zocht ze alles uit. Want het moest zo bijzonder mogelijk voor zo min mogelijk geld. Het liefst ging ze ook wel een paar keer per jaar naar de zon, vakanties uitzoeken was dan ook een dagelijkse bezigheid.

Toen ze nog in winterswijk in het ziekenhuis lag kregen we te horen dat de financiering van ons droomhuis gelukt was. En een week ervoor hadden we de knoop doorgehakt of we op huwelijksreis naar Malediven of Seychellen zouden, wat uiteindelijk de Seychellen werd.
En natuurlijk hadden we het dagelijks over trouwen..
De huwelijksdag was tot in de puntjes geregeld en niets was aan het toeval overgelaten.

Esmé is zelfs gaan onderhandelen met de arts over de hoeveelheid prednison.
“Eind juni ga ik trouwen dokter, en ik wil geen vollemaans gezicht”….”oké vooruit”, zei hij en ipv 30mg per dag stemde hij in met 20mg
En ook al hebben we de trouwdag niet kunnen beleven met alle gasten erbij, samen hebben we het in gedachten heel vaak beleefd. We waren net een aantal weken geleden bij de trouwambtenaar geweest die schetste de hele dag.

Dat Esmé in het begin nog niet aan de kant van mijn hart mocht zitten, en hoe ze naar het altaar gebracht zou worden door Henk, en dat een vriend van ons op de piano zou spelen op het moment van weggeven.
Met als hoogte punt dat wij daar bij de trouwambtenaar toen ook “JA!!!” tegen elkaar hebben gezegd.
Stralend liepen wij er weg.

Net zo stralend als we allebei waren net na het aanzoek wat we als een van onze mooiste momenten samen beschouwden. 

Dit was tijdens een weekendje op vlieland, waarbij ik geholpen ben door vrienden.
Terwijl wij er de hele dag op uit waren, hebben zij het hele appartement versierd.
35 hartvormige ballonnen met daarin allemaal korte teksten die op mij en Esmé sloegen.
En voor de rest was alles sfeervol aangekleed en speelde er een muziekje op de achtergrond.
Toen ik en Esmé s’avonds thuiskwamen wist ze werkelijk niet wat ze zag, en ze begreep er niks van, want ik was toch de hele tijd bij haar geweest?

Na het aanzoek hebben we met z’n 4en onze toekomst gevierd. En in een café met live muziek werd er speciaal voor ons ‘de avond’ gespeeld van Boudewijn de groot.
Vanaf dat moment ons liedje.
Nog niet al onze plannen zijn uitgevoerd, maar we hebben er wel al van kunnen genieten.

Esmé heeft geleefd.

Wie ik nog in het bijzonder wil bedanken is haar donor, zonder haar donor had ik Esmé nooit ontmoet.
Esmé stond hier ook regelmatig bij stil en heeft heel veel moeite gedaan om donoren te werven.
Zo was ze op tv te zien, gaf ze lezingen, stond ze in kranten en tijdschriften en heeft ze zelfs nog meegelopen op de catwalk.

Lieve Es

Ik heb geprobeerd een indruk te geven van wie je was en wat je bezighield.
Maar niet om te beschrijven wat je voor me betekende, want dat is niet met woorden te beschrijven, maar gelukkig weet ik dat wij er hetzelfde over dachten.
Regelmatig komen mensen naar me toe en zeggen; “Respect dat je zo’n relatie aangaat”.
Die mensen zien alleen de zorg of dat we weer naar het ziekenhuis moeten, maar niet wat ik er voor terug kreeg.
De zorg heb ik nooit als een last ervaren en als ze beseffen wat ik terug kreeg zouden ze ipv respect zeggen; “Jelmer wat ben ik jaloers op je”.

Ik ben trots op wie jij was, en nog trotser op het feit dat je met mij wou trouwen en oud wou worden.

Een van je laatste woorden waren wij gaan trouwen.
Je hebt me een paar weken terug toen er nog niets aan de hand was gezegd;

Niet huilen, ik heb geleefd
Als ik straks dood ben,
leef jij dan alsjeblieft voor twee?
Neem mij in je leven mee..

Je hebt me gevraagd om door te gaan en onze dromen na te jagen, bij deze beloof ik je dat.
Ik ga genieten van de mooie dingen voor ons alle twee, en in mijn hart neem ik je overal mee naar toe.
Wat we waren voor elkaar zijn we nog altijd.

Ik geloof in je!

Esmé heeft ook nog een clip gemaakt met het lied van Marco Borsato, Doe Wat Je Altijd Deed.
op de Clip staan foto’s uit haar leven.

http://www.youtube.com/watch?v=TICKkNe8aeI

Photo10_11-1024x768-600x400.jpg


Lotte heeft ook nog een heel mooi kort gedichtje op haar Hyves gezet. Dat vond ik zo mooi dat ik het ook hier wil plaatsen:

Esmé

Uitzichtloos

Haar leven lang ziek
Haar leven lang vrees
Haar leven lang hoop
Mijn leven lang verdriet
Verdriet zonder vrees
Verdriet zonder hoop
Verdriet zonder einde
Nu zij er niet meer is

Lotte



Op de uitvaart heeft ook Hans gesproken.
Hierbij zijn tekst:

Ik zie Esmé nog staan op het station samen met haar ouders.
Ik ging ruim 10 jaar geleden voor het eerst van mijn leven mee als begeleider van een  vakantieweek speciaal voor jonge CF’ers en mijn eerste opdracht was het afhalen van een deelneemster van het station, Esmé Geurkink
……… nog nooit iemand met CF gezien…………..
wist ternauwernood wat het was en daar stond m’n eerste,……Esmé.
Mooi, slank met lang, blond haar en een hartverwarmende lach.
Valt best mee met die ziekte,……… dacht ik toen…..wist ik veel…

Ik heb Esmé het best leren kennen in de periode van de FOK kampen tot 2005 toen in dat jaar het laatste kamp georganiseerd werd.
In de eerste week van augustus werd altijd een speciale vakantieweek voor patiënten met CF georganiseerd.
Dan denken U en ik in eerste instantie aan doodzieke jongeren en dat waren sommigen misschien ook wel maar daar was tijdens die week echt nooit iets van te merken.
Ik bracht Esmé en haar ouders van het station naar Hilversum waar het kamp in het jaar 2000 werd gehouden, daar vond de intake plaats en werden alle medische gegevens opgenomen en ging Esmé even spullen wegbrengen naar haar slaapplaats.
Kom ik een uur even poolshoogte nemen kom ik in haar kamer, alsof er een atoombom tot ontploffing is gebracht, kleding all over the place en Esmé gezellig beppend met haar vriendinnen die ze een jaar niet had gezien.
(Toen ik twee uur later weer langs kwam zaten ze daar nog steeds op dezelfde plek, nog steeds niet uitgepraat!…. Vrouwen!)

Esmé heeft samen met haar steun- en toeverlaat in bange tijden, haar zus Lotte ook nog eens bij ons thuis gelogeerd, een heerlijke sloddervos die toen nog niet zonder haar zus kon.

Over kleding gesproken, Esmé zag er altijd heel goed verzorgd en erg modieus gekleed uit en ik weet niet of jullie wel eens naar de fotopagina van Esmé d’r website hebben gekeken; wat daar het meest opvalt is dat op bijna elk van deze foto’s Esmé weer een ander kleedje aan heeft ( om met de Belgen te spreken) en ik kan U verzekeren dat er heel erg veel foto’s van haar op haar site staan.
Zoals Yvonne,een van haar vele vriendinnen mij verzekerde: ”Wat kleding, haardracht en make- up betreft was ze heel ondernemend en deed ze dingen die ik zelf “never” zou durven en het stond haar nog ook”

Zo had Esmé op een van die kampen allerlei kleurrijke wollen linten in haar haar geweefd, een uiterst kleurrijk gezicht.
In dat jaar, als we ergens met z’n allen heen gingen fungeerde Esmé als een soort paasboom als verzamelpunt, je zag haar op een kilometerafstand, een taak die Esmé overigens met verve en zonder enige gene op zich nam.

Uiteraard was ze ook tijdens die kampen wel eens ziek en ging het eten niet echt meer en wat al haar vriendinnen zich nog levendig herinneren is een beeld van Esmé, ruim een uur lurkend aan hetzelfde pakje Nutri-drink.
Dat is als je het vertelt misschien niet grappig maar als kijkspel wat ‘t fantastisch: ”Kijk, daar gaat Esmé met haar pakje..” en iedereen wist wat er gebeurde.

Jullie weten vast wel dat Esmé erg sociaal was, heel makkelijk contacten maakte en ook aan een anders verjaardag dacht.
Zo is zij de uitvinder van de beroemde, ja zelfs beruchte verjaardagsmail:
Twee violen en een trommel en een fluit,
Want puntje, puntje die is jarig,
En de vlaggen hangen uit
En dat werd dan net zo lang herhaald tot de leeftijd was bereikt van de jarige en dat zette ze dan onverkort op het gastenboek van het FOK waarbij ze en passant bijna onze hele site blokkeerde ( we praten nog over de tijd van voor de breedband!!).

Op de laatste dag van het kamp was altijd de bonte avond waar alle deelnemers een act deden en Esmé is in die jaren achtereenvolgens Krezip, Britney Spears en Christina Aguilera geweest.
Het was voor ons als toeschouwer altijd een heel spannend moment of Esmé zou besluiten om zelf te gaan zingen of te gaan play backen maar gelukkig voor ons koos ze altijd voor het laatste.

Als leiding werden wij natuurlijk ook regelmatig in het ootje genomen.
Zo waren we in 2002 in de Ernst Sillem Hoeve in Den Dolder en hadden onze schatjes, Esmé incluis  eerder dan de leiding ontdekt dat een van de bars van het hotel ‘s avonds onbemand bleef en zo kon het dus gebeuren dat de Passoa, Rode Wodka en Blue Curacao door de jonge dames en heren keurig in kleine AA flesjes werd overgegoten en merkten wij er pas iets van toen op de laatste avond na afloop van het slotfeest en ondanks een alcoholverbod de een na de ander spontaan moest overgeven en nu eens een keer niet vanwege de CF.

Beroemd waren ook de “vlammen” van Esmé.
In datzelfde Den Dolder werd Esmé op de laatste gala avond romantisch begeleid door Jerio, werd ze die week en passant nog even verliefd op ober Danny en toen Sarah het die week uitmaakte met Bowe, vond ze Bowe opeens ook verdacht erg lief.
‘K moet ineens denken aan dat Spaanse vriendje wat ze eens had die niet begreep wat voor ziekte ze had en ze Veronica overhaalde om naar Spanje te bellen om in het Spaans uit te leggen wat CF is, want Esmé vond het belangrijk om mensen goed te informeren.

Jullie kunnen natuurlijk wel aan mij horen dat ik met heel veel liefde aan die periode terug denk.
Het is nu eenmaal zo dat we achteraf pas beseffen hoe gelukkig we op dat moment waren en ondanks alle verdrietige momenten die er ook in die jaren waren met lotgenootjes die kwamen te overlijden stonden er heel veel leuke herinneringen tegen over.

De vakantiekampen kwamen in 2005 vanwege het segregatie beleid tot zijn einde en Esmé begon in hetzelfde jaar aan een nieuw leven, haar longtransplantatie.
Op een vraag  vorig jaar van de krant De Gelderlander over de dag dat ze nieuwe longen kreeg en ze eigenlijk opnieuw geboren werd, zei ze:
“Ja, dat was 5 januari 2005. Dat vier ik altijd met een kinderachtig kaartje.
Hoera, 5 jaar! Ik had eigenlijk zeventien moeten worden, maar ben nu bijna 23. Met elk extra jaartje ben ik hardstikke blij.
Die laatste zin is Esmé ten voeten uit.
Zij verstond de kunst om zich heel kwetsbaar op te stellen, was heel ondernemend en leefde alsof elke dag haar laatste dag was.

Hoe vond ze zelf dat ze in het leven stond?
In datzelfde artikel vertelt zij dat aan de verslaggever in haar eigen woorden zo:

“Ik ben vrij nuchter.
Ik ben al bijna m’n hele leven bezig met doodgaan, dat hoort bij het leven, maar bij deze ziekte is dat onvermijdelijk.
Om het mezelf gemakkelijker te maken accepteer ik het.
Anders wordt het ondraaglijk.
Na de transplantatie had ik het wel moeilijk, want het is niet voor iedereen weggelegd gezond te zijn.
Gelukkig gaat het nu goed met me en voel ik me super, maar er waren wel momenten dat ik het een ander meer gunde.
Zo is een vriendin tijdens de transplantatie overleden.
Ze heeft niet de kans gekregen,  ik wel!”

Zoals ik hier vertel over Esmé, is natuurlijk maar een heel klein stukje uit het leven van Esmé.
Zo kennen alle aanwezigen hier vandaag hun eigen stukje uit het leven van Esmé en al die puzzelstukjes bij elkaar gevoegd vertellen ons over die geweldige balansact tussen leven en dood, het leven van Esmé.
De daarbij verlichting gevende gedachte is dat de herinnering aan Esmé pas ver in de toekomst zal verdwijnen, eigenlijk pas echt wanneer de langst overlevende aanwezige van hier er ook niet meer is.
Gelukkig gaat dat nog heel lang duren want er zit nog genoeg jong volk en niet CF’ers in de zaal (want, om haar lotgenootje Daphne te citeren “aan die CF’ers heb je wat dit betreft toch geen kloot”.

Ik heb bij het voorbereiden van dit verhaal voortdurend het gevoel gehad dat Esmé over mijn schouder meelas, een eigenschap die ze al van jongs af aan heel goed ontwikkeld had.
Ik mocht niet sentimenteel worden van haar, haar niet ophemelen (om deze woordspeling moest Esmé voor mijn gevoel ook lachen) en ik mocht uiteraard niet te veel over haar vriendjes praten maar ik moest wel wat tegen Jelmer zeggen.

Het overlijden van Esmé is als een grote verrassing gekomen.
Esmé mag er misschien zelf stiekempjes altijd wel rekening mee hebben gehouden maar wie het ziekteverloop van Esmé van de afgelopen tien jaar heeft bijgehouden weet dat hoe slecht ze ook was, ze kwam er altijd weer bovenop.
Esmé was absoluut geen kat maar had wel degelijk meerdere levens en wij hadden dat al zo dikwijls ervaren dat wij dat ook echt geloofden.

In dezelfde week dat een jaar geleden Mike Bakker is overleden en mijn jongste dochter Petra mij vol trots kwam vertellen dat ze in verwachting is van ons eerste kleinkind, overleed Esmé.
Of ik aan mijn dochter een naamsuggestie heb gegeven, mocht het een meisje worden?
Natuurlijk, maar ja, ze is een vrouw, ze is mijn dochter en ze is eigenwijs.
Ik mag van Esmé niet sentimenteel worden maar ik wil wel iedereen laten weten dat ik er trots op ben haar te hebben gekend.
Esmé was mooi, was lief, was ondernemend, was kwetsbaar maar ook heel sterk.
Een vrouw uit duizenden.

Oh ja, wat moest ik nou tegen Jelmer zeggen?

“Vertel Jelmer en iedereen in de zaal maar dat hij de liefde van mijn leven is en blijft maar dat weet ie vast al !”